Rouw bij kinderen als een ouder overlijdt

Dat de dood bij het leven hoort, dat weten we allemaal. Ooit zijn we geboren en er komt ook een tijd dat we zullen sterven. Dat weten wij, als volwassenen heel goed. Maar hoe gaat een kind om met zijn of haar verdriet als een van de ouders overlijdt? Ik kan natuurlijk niet spreken over alle kinderen, maar helaas heb ik het van dichtbij mee moeten maken. Inmiddels is Melissa, de mama van mijn zoontje al bijna vier jaar geleden overleden.

Mama is ziek maar wordt weer beter!

Toen Marek zo'n 2,5 jaar oud was, kregen we te horen dat Melissa borstkanker heeft. Een gigantische klap kwam er bij mij binnen, terwijl Melissa het kalm over zich heen liet komen. Hoe? Waarom? Hoe kan dat nou? We hebben net een kleine peuter....! Gedurende alle behandelingen en veranderingen die Melissa onderging tijdens haar behandelingen, hebben we ervoor gekozen om Marek hier zo min mogelijk mee te belasten. Melissa zei ook steevast altijd: Mama is ziek, maar mama wordt weer beter! En als een kind het vaak genoeg hoort, dan is dit ook zo. De behandelingen gingen goed, tot het moment dat we te horen kregen van de uitzaaiingen in haar hoofd... We wisten allebei dat het niet goed af zou gaan lopen... Maar ook toen onderging Melissa elke behandeling met opgeheven hoofd. Toen ze al zo ziek was en in het ziekenhuis lag heb ik besloten dat ze naar huis moest komen en hier uiteindelijk zou sterven. Maar Marek dacht nog steeds dat mama weer beter zou worden, dat was wat hij wist. Die woensdag vergeet ik mijn hele leven niet meer... Die woensdag dat ik met knikkende knieen hem uit de klas heb gehaald. Zonder ook maar iets te zeggen, voelde hij dat er iets niet goed was... Eenmaal buiten, lopend naar huis heb ik het tegen hem moeten zeggen. We gingen huilend op de rand van de stoep zitten en hielden elkaar stevig vast... Zelfs nu bij het schrijven lopen de tranen over mijn ogen. Hoe onmenselijk? Hoe oneerlijk en hoe hard? Dus mama wordt niet beter en gaat dood?

De laatste dagen

Melissa ging hard achteruit en kwam uiteindelijk in een soort slaap terecht. Ik zorgde dat Marek genoeg afleiding had en niet veel thuis was. Wij zijn toen heel erg naar elkaar toe gegroeid en dat terwijl mama alles voor hem was. Mama was er, maar hij keek er niet te veel naar om. Hij klampte zich helemaal vast aan mij. Alsof hij wist dat we samen verder moesten en ik de belangrijkste in zijn leven zou gaan worden. Waar ik dacht dat ik het niet zou kunnen: alles alleen doen qua werk, huis en kind, bleek dat het zeker wel kon. Dat hebben we samen bewezen! Mama zag het en kreeg meer rust, want ze was bang dat we het niet zouden redden samen. Ze moest ons los gaan laten en dat viel haar heel erg zwaar.

Mama, bedank voor alles!

De ochtend van overlijden was ik Marek weg gaan brengen naar de camping. Net toen ik hem had afgezet, kreeg ik een telefoontje dat het niet goed ging. Ik ben in mijn eentje terug gereden en vraag me niet hoe... Bij aankomst was ik te laat. Sterker nog: op het moment dat ze overleed, was er niemand in haar buurt die haar dierbaar was. Alsof ze dat moment heeft uitgekozen... Maar nu moest Marek weer opgehaald worden. Bij aankomst op de camping probeerde ik me groot te houden en zei: Ga je mee naar huis? Marek pakte mijn hand vast, liep mee naar de auto en zei: Mama is dood he? Ja jongen... we gaan afscheid nemen van mama.... Toen we thuis kwamen liep ik samen met Marek naar Melissa. Zonder ook maar een traan te laten, boog hij zich over mama heen en zei: Mama, bedankt voor alles.... Hij, nog geen vijf jaar oud.

Het verwerken

In de vier tussenliggende jaren hebben we samen een hoop moeten verwerken. In eerste jaar leek het alsof alles prima ging. Hij vroeg niet veel en we leefden ons leven, maar toen begon het... Hij heeft zich al die tijd groot gehouden, maar de bom moest een keer barsten. Het gemis werd steeds groter en steeds heftigere huilbuien volgden elkaar in hoog tempo op. Ik kon een hoop tegenhouden, maar ook hier was zelf ik niet tegen opgewassen. Er volgde een periode van speltherapie waar hij alles goed kwijt kon. Zijn therapeute had als kind hetzelfde meegemaakt en ze hadden dus al heel snel een band. Marek ging met sprongen vooruit en vorige week was de laatste keer dat hij bij haar is geweest. Hij kan het nu aan en kan over mama praten zonder te huilen of boos te worden. Wat ben ik blij dat het zo goed is gegaan, al weet ik dat het gemis van mama zijn hele leven zal blijven en dat weet hij ook.

Herinneringen

Marek merkt al een paar jaar dat hij mama zich steeds minder goed kan herinneren en dat maakte hem bang. Hij heeft filmpjes, foto's en zijn eigen herinneringen, maar wilde toch iets speciaals. Iets wat hij elke dag bij zich kon houden. Ik heb toen een foto van hem en mama in een gouden hangertje gelaserd, een mooi kettinkje erbij gedaan en aan hem gegeven. Hij draagt het nu dagelijks bij zich en dat hangertje is hem meer dan heilig. Het is zijn alles en is hier heel zuinig op.

Elk sieraad heeft een verhaal

In de afgelopen vier jaar heb ik al zo verschrikkelijk veel gedenksieraden gemaakt. Voornamelijk voor volwassenen, maar steeds vaker ook voor kinderen. Mijn verhaal is er maar eentje, maar ik besef dat bijna elke hanger of ring of wat dan ook, een eigen verhaal heeft met het nodige verdriet. Elke keer als ik een sieraad mag maken voor een ander, dan ben ik dankbaar, dat juist ik het mag maken. Ik zet me dan ook altijd voor 100% in bij het maken. Ik weet namelijk hoe belangrijk zoiets is.... Inmiddels is de collectie met gedenksieraden al behoorlijk aan het worden: https://www.fotograveringen.nl/gedenksieraden